Cédric Dumoulin

Voor Cédric was sport altijd een belangrijk deel van zijn leven. Na zijn jeugd door te brengen op het voetbalveld, vond hij zijn echte passie in Obstacle Course Racing (OCR). Een sport die veel kracht en uithoudingsvermogen vergt om een reeks moelijke hindernis te overwinnen. Van zijn eerste Trifecta in Tsjechië tot het behalen van podiumplaatsen op internationale kampioenschappen, Cédric gaat tot het uiterste om zijn dromen waar te maken. Dat wordt helemaal duidelijk in dit interview waarin hij in eigen woorden vertelt over zijn ervaringen, uitdagingen en ambities in de sport.

Hoe ben je terechtgekomen met Obstacle Course Racing?

Sport is altijd mijn leven geweest. Als kind voetbalde ik al, en dat heb ik 18 jaar lang gedaan. Ik zat zelfs op de topsportschool in Hasselt. Maar op een bepaald moment merkte ik dat ik er niet meer dezelfde voldoening uit haalde. Ik zocht naar iets nieuws, iets uitdagends. Eerst was dat boulderen, maar mijn echte passie vond ik pas toen een vriend me meenam naar het Belgisch kampioenschap Obstacle Course Racing (OCR). Ik keek rond, zag de atleten de zwaarste obstakels trotseren, voelde de energie van de competitie – en ik wist meteen: dit wil ik doen!

Zonder veel ervaring stortte ik me in de sport, en al snel bleek dat het echt iets voor mij was. De combinatie van kracht, uithoudingsvermogen en techniek, samen met het mentale spel van doorzetten en nooit opgeven, sprak me enorm aan. Mijn tweede wedstrijd ooit was meteen een onvergetelijke ervaring: een Trifecta in Tsjechië (predator race). Drie races in twee dagen, een loodzware uitdaging. Maar het harde werk loonde – als team behaalde we een 2e plaats op de 15 km en een 3e plaats op de 10 km. Toen besefte ik, hier wil ik alles voor geven!

Wat houdt OCR eigenlijk in?

Obstacle Course Racing is een sport waarin je een uitdagend parcours van 3 tot 15 km aflegt, vol hindernissen die je moet overwinnen. Dit kunnen technische obstakels zijn zoals low rigs, monkey bars en lange gripsecties, maar ook zware krachtobstakels zoals het dragen van zware kettingen of zandzakken.

Wat OCR extra spannend maakt, is het 3-armbandjessysteem. Bij de start krijg je drie bandjes, en bij elk obstakel krijg je één kans om het succesvol te voltooien. Lukt het niet? Dan knippen ze een bandje af. Om een geldige eindtijd te hebben, moet je minimaal één bandje overhouden bij de finish. Wie zonder bandjes eindigt, telt niet meer mee in de officiële uitslag. Bovendien komt er per geknipt bandje een strafronde van 300 of 400 meter bij, waarbin je een zwaar gewicht moet meedragen, zoals een ketting van 40 kg of twee waterboudons van elk 25 kg.

Het is een sport die kracht, uithoudingsvermogen, techniek én mentale veerkracht combineert. Je moet niet alleen fysiek sterk zijn, maar ook in staat zijn om onder vermoeidheid de juiste technieken te blijven toepassen. Dat maakt OCR zo uniek en verslavend.

geen droom zonder opofferingen? 

OCR is niet zomaar een sport die je er even bij doet. Het vraagt alles van je. Mijn doel is elk jaar opnieuw kwalificeren voor het EK en WK, en steeds beter presteren. In 2024 haalde ik een bronzen medaille op de short course van de Tors Trophy in Zweden en een 3e plaats op het Belgisch kampioenschap short course in mijn leeftijdscategorie (25-29 jaar). Dat smaakt naar meer. Mijn doel? Een plek op het podium van het Europees kampioenschap, en als ik echt mag dromen, op het wereldkampioenschap! 

Maar die droom komt met een prijs. Omdat OCR in België geen erkende sport is, krijgen we geen enkele financiële steun. Alles – inschrijvingen, vluchten, verblijf, materiaal – moet ik zelf betalen. Om dat rond te krijgen, werk ik twee jobs en draai ik weken van 60 tot 70 uur. En dan moet ik ook nog trainen. Dat betekent dat sociale activiteiten vaak op de laatste plaats komen. Spontaan afspreken met vrienden? Gaat bijna nooit. Op vakantie gaan? Alleen als er toevallig een EK of WK in het buitenland is. Het is zwaar, soms slopend, maar ik weet waarvoor ik het doe.

Naast de financiële uitdagingen zijn er ook de fysieke. OCR is een sport waarin blessures bijna onvermijdelijk zijn. Mijn knieën hebben al wat te verduren gehad, en daarbovenop heb ik een aangeboren afwijking aan mijn L5-wervel (spondylolyse). Dat maakt het niet altijd makkelijk. Maar net zoals bij de hindernissen op het parcours geldt hier dezelfde regel: opgeven is geen optie.

zou je jezelf verslaafd noemen aan ocr?

Mensen vragen me weleens: waarom doe je dit jezelf aan? Het antwoord is simpel: omdat ik niet zonder sport kan. Sport is altijd een deel van mijn leven geweest en ik kan me niet voorstellen hoe het zonder zou zijn. OCR heeft me een doel gegeven, een uitdaging waarin ik mezelf steeds opnieuw kan verbeteren. Ik weet dat de weg naar de top niet makkelijk is, maar ik ben er klaar voor om alles te geven. De komende jaren blijf ik vechten voor mijn plek op de Europese en wereldkampioenschappen. Elke training, elke wedstrijd, elk obstakel brengt me dichter bij mijn doelen. Dit is mijn passie. Dit is mijn leven. En ik ben nog lang niet klaar.

Welke tip zou je aan je 10-jarige zelf geven?

“Hey kleine Cédric, ik weet dat je ambitieus bent en altijd het beste uit jezelf wilt halen. Maar onthoud dit: geniet van de kleine momenten in het leven en van de mensen om je heen. Niet alles hoeft perfect te gaan, en dat is helemaal oké. Wees niet te streng voor jezelf als iets niet lukt zoals jij het wilt. Soms leer je juist het meest uit de dingen die anders lopen dan gepland. Blijf hard werken, maar vergeet niet om af en toe stil te staan en trots te zijn op wat je al bereikt hebt.”